این بار وقتی همسایه ها برای عیادت پسر کشاورز آمدند,به او گفتند:

((چه آدم بد شانسی هستی!))

کشاورز باز جواب داد:

((شاید این بدشانسی بوده و شاید هم خوش شانسی,فقط خدا می داند.))

چند روز بعد سربازان ارتش به دهکده آمدند و همه جوانان را برای خدمت در جنگ

با خود بردند,به جز پسر کشاورز که پایش شکسته بود.

این بار مردم با خود گفتند:

((شاید این خوش شانسی بوده و شاید هم بدشانسی,فقط خدا می داند!))

.

.

.

خوب میدانم که میدانی جز رشته هایی که تو از آسمانت برایم میفرستی

به هیچ ریسمان دیگری نمیتوانم چنگ بیاندازم....

تنها به رسیمان تو چنگ می اندازم و میدانم که بی هوا رهایم نمیکنی

گیرم که من ازسر بچگی چشمانم را به نشان قهر از آسمانت گرفتم

و به زمین دوختم.

گیرم که من از سر بچگی گله کردم از تو :

((از چه آنجا که می باید حرف میزدم و بار این گناه نکرده را از دوش

بر میگرفتم دهانم را دوختی!؟ نفس هایم به شماره افتاد و سکوت کردم!؟))

گیرم که من از سر بچگی,شکستن دلم را به پای تو گذاشتم و اشک ریختم

و پا به زمین کوبیدم و فریاد زدم که تو باید خواسته ی دلم را اجابت کنی

و من غیر این را نمیخواهم .

آری تمام این کار ها را کرده ام و خوب میدانم خطای کودکانه ای بیش نبوده...و تو؛

باز هم مثل همیشه مهربان و صبور از آسمانت به من مینگری و

به بچگی هایم لبخند میزنی و رشته های لطفت را از من دریغ نمیکنی

خدایا؛ خدای مهربانم ؛ کمک کن دل بی قرار من آرام گیرد

کمک کن صبور باشم,کمک کن حکمتت را بپذیرم,درک کنم...

و بدانم مرا بر سر راهی میگذاری که حتی اگر دلم نخواهد بهترین راه من است,

و مرا تا قله های زندگی همراهی میکنی و دلم گرم باشد به بودنت خدایا؛

شاید این خوش شانسی باشد و شاید هم بد شانسی فقط تو میدانی،

و من هر آنچه را می خواهم که تو بخواهی.