سخنی از دکتر علی شریعتی

دکتر علی شريعتی انسان ها را به چهار دسته تقسيم کرده است :

1. آناني که وقتی هستند ، هستند وقتی که نيستند هم نيستند .

عمده آدم هاحضورشان مبتنی به فيزيک است . تنها با لمس ابعاد جسمانی آنهاست که قابل

فهم مي‌شوند . بنابراين اينان تنها هويت جسمی دارند .

2. آنانی که وقتی هستند ، نيستند وقتی که نيستند هم نيستند .

مردگانی متحرک در جهان ، خود فروختگانی که هويتشان را به ازای چيزی فانی

واگذاشته‌اند . بی شخصيت‌اند و بی اعتبار ، هرگز به چشم نمی‌آيند ، مرده و زنده‌اشان يکی است

3. آنانی که وقتی هستند ، هستند وقتی که نيستند هم هستند.

آدم های معتبر و با شخصيت ، کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم

تأثيرشان را

ی گذارند . کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند . دوستشان داريم و برايشان ارزش و

احترام قائليم .

4. آنانی که وقتی هستند ، نيستند وقتی که نيستند هستند

شگفت انگيز ترين آدم ها ، در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه اند که ما نمي‌توانيم

حضورشان را دريابيم . اما وقتی که از پيش ما مي روند نرم نرم ، آهسته آهسته درک

مي‌کنيم ، باز مي‌شناسيم . می فهميم که آنان چه بودند ، چه می گفتند و چه می خواستند . ما

هميشه عاشق اين آدم ها هستيم . هزار حرف داريم برايشان ، اما وقتی در برابرشان قرار

می‌گيريم قفل بر زبانمان مي‌زنند . اختيار از ما سلب مي‌شود . سکوت می‌کنيم و غرقه در

حضور آنان مست می شويم و درست در زماني که می‌روند يادمان می آيد که چه حرف ها

داشتيم و نگفتيم . شايد تعداد اينها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد