نام او «محمد»، لقبش «فرید الدین» و کنیه‌اش «ابوحامد» بود و در شعرهایش بیشتر

عطّار و گاهی نیز فرید تخلص کرده‌است. نام پدر عطّار ابراهیم (با کنیهٔ ابوبکر) و نام

مادرش رابعه بود. پدرش از اهالی زروند کدکن در اطراف نیشابور خراسان بود.

فرید الدین در سال ۵۱۳ هجری در نیشابور متولد شد، و در سال ۵۴۸ به علت حمله

قوم مغول مانند بسیاری از اهالی نیشابور به شهر شادیاخ مهاجرت کرد. وی با ثروتی

که همراه داشته داروخانه‌ای را در آن شهر بنا نهاد که در آن بیماران را معالجه می‌کرد

و در همان محل تعلیمات طبابت، داروسازی و عرفان را از شیخ مجدالدین بغدادی فرا

گرفت.وی یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می رود و بنا به نظر عارفان در

زمینه عرفانی از مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است؛ چنانکه  مولوی درباره او می‌فرماید:

درباره به پشت پازدن عطار به اموال دنیوی و راه زهد، گوشه گیری و تقوی را پیش

گرفتن وی حکایات زیادی گفته شده‌است. ولی چیزی که معلوم است این است که

عطار پس از این قضیه مرید شیخ رکن الدین اکاف نیشابوری می‌گردد و تا پایان عمر

(حدود ۷۰ سال) با بسیاری از عارفان زمان خویش همصحبت گشته و به گردآوری

حکایات صوفیه و اهل سلوک پرداخته‌است. و بنا بر روایتی وی بیش از ۱۸۰ اثر

مختلف به جای گذاشته که حدود ۴۰ عدد از آنان به شعر و مابقی  نثر است.

عطار در سال ۶۱۸ یا ۶۱۹ و یا ۶۲۶ درحملهٔ مغولان شهید گشت.