دوباره صبح شد ،

بی تاب بودم و زود راهی شدم ،

وقتی رسیدم هنوز محکمه ای برپا نشده بود ،

کمی در اطراف گشتم تا پرونده ی اعمالمان به محکمه رسد ،

در همین حین شاهد هم به من پیوست ،

بعد از مدتی انتظار پرونده ی اعمالمان رسید ،

حال باید در نوبت می نشستیم تا به محکمه می رفتیم ،

او نیز به من و شاهد پیوسته بود ،

آسان نبود ،

نگاه ها بر ما سنگین بود ،

لقبی که بر ما نهاده بودند توهین آمیز بود و غیر قابل تحمل ،

مشروع !!!؟ ،

واقعا شرع چیست !!؟ ،

آیا خود می دانستند !؟ ،

خود نیز نمی دانستند چسیت و چه می خواهند ،

ولی ما را نا مشروع خوانده بودند ،

ساعات به سختی می گذشت ،

تا اینکه با صدای هُی که خطاب به ما بود انتظار به سر رسید ،

وارد شدیم ،

محکمه بان حتی جواب سلام بلند و رسای مرا نداد ،

هر دو وارد شدیم ،

دستور نشستن داد ،

نام و نشان ما را پرسیید و دیگر هیچ ،

نه سوالی نه توضیحی نه دفاعی و نه هیچ چیز دیگر ،

برگه هایی را سیاه کرد و دست خطی از ما گرفت ،

ما نیز مثل برده ای گوش به فرمان ،

سپس ما را بیرون راند ،

مانده بودم که این چه محکمه ای بود !!! ،

نه سوالی ، نه جوابی ،

 ابروانش در هم گره خورده ، چهره اش عبوس ،

حضرت حق نیز در عجب محکمه بان هیچ نگفت ،

او نیز فقط نظاره گر بود ،

باز هم سر خورده و نالان بیرون شدیم ،

دستور داده شده بود که برویم ،

برویم و هیچ نگوییم تا دو صبح دیگر ،

شاهد هم مات مانده بود ،

حال درانتظارم که آن صبح آید و من ،

یابم حکم تنبیه بی گناهیم را ،

پس دگر هیچ نمی گویم تا رسد آن صبح دگر ،

24:10      18/10/91