کودکی با بادبادکهای رنگی

ایستاده زیر یک طاق

گاری فرسوده ای میدان خالی را

با شتابی پر هیاهو ترک می گوید

می توان بر جای باقی ماند

در کنار پرده،اما کور،اما کر

می توان فریاد زد

با صدایی سخت کاذب،سخت بیگانه

«دوست می دارم»

می توان در بازوان چیره ی یک مرد

ماده ای زیبا و سالم بود

با تنی چون سفره ی چرمین

با دو پستان درشت سخت

می توان در بستر یک مست،یک دیوانه،یک ولگرد

عصمت یک عشق را آلود

می توان بازیرکی تحقیر کرد

هر معمای شگفتی را

می توان تنها به حل جدولی پرداخت

می توان تنها به کشف پاسخی بیهوده،دل خوش ساخت

پاسخی بیهوده،آری پنج یا شش حرف

می توان یک عمر زانو زد

با سری افکنده،در پای ضریح سرد

می توان در گور مجهولی خدا را دید

می توان با سکه ای نا چیز،ایمان یافت

می توان در حجره های مسجدی پوسید

چون زیارتنامه خوانی پیر

می توان چون صفر در تفریق و جمع و ضرب حاصلی

پیوسته یکسان داشت

می توان چشم تو را در پیله ی قهرش

دکمه ی بی رنگ کفش کهنه ای پنداشت

می توان چون آب در گودال خود خشکید

می توان زیبایی یک لحظه را با شرم

مثل یک عکس سیاه مضحک فوری

در ته صندوق مخفی کرد

می توان در قاب خالی مانده ی یک روز

نقش یک محکوم،یا مغلوب،یا مصلوب را آویخت

می توان با صورتکها رخنه ی دیوار را پوشاند

می توان با نقشهایی پوچتر آمیخت

می توان همچون عروسکهای کوکی بود

با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید

می توان در جعبه ای ماهوت

با تنی انباشته از کاه

سالها در لا به لای تور و پولک خفت

می توان با هر فشار هرزه ی دستی

بی سبب فریاد کرد و گفت:

«آه،من بسیار خوشبختم»

فروغ فرخزاد