صبح شد ،

دوباره در بند شدیم ،

امیدمان پنهان شد ،

گویی به زیارت رفته بود ،

به جایی که روحم به آن بسته است ،

جایی که صاحبش حتی ضامن آهوان هم می شود ،

چه رسد به آدم ها ،

طعم خوش زیارت ما را در ذهن امیدمان به فراموشی سپرد ،

می بایست به محکمه می رفتیم ،

ولی محکمه بان نیز نبود ،

دوباره غم در دلم لانه کرد ،

باز انتظار ،

باز استرس ،

تا صبحی دیگر ،

اما این بار فرق داشت ،

این بار فهمیده بودیم که اشتباهمان همان بیراه بود ،

ما ترک شاه راه کرده بودیم ،

حق را فراموش کردیم ،

اما اکنون ،

همه چیز را یافتیم ،

همه چیزمان اوست ،

آری ، حضرت دوست ،

پس چشم هایمان را بر هم می گذاریم ،

تا فردا شود ،

تا فردا شود و من ، او و خدایمان به محکمه رویم ،

تا محکمه بان در حضور حق داوریمان کند ،

پس تا صبح ...

21:30        16/10/91