صبح شد ،

دوباره در بند شدیم ،

امیدمان پنهان شد ،

گویی به زیارت رفته بود ،

به جایی که روحم به آن بسته است ،

جایی که صاحبش حتی ضامن آهوان هم می شود ،

چه رسد به آدم ها ،

طعم خوش زیارت ما را در ذهن امیدمان به فراموشی سپرد ،

می بایست به محکمه می رفتیم ،

ولی محکمه بان نیز نبود ،

دوباره غم در دلم لانه کرد ،

باز انتظار ،

باز استرس ،

تا صبحی دیگر ،

اما این بار فرق داشت ،

این بار فهمیده بودیم که اشتباهمان همان بیراه بود ،

ما ترک شاه راه کرده بودیم ،

حق را فراموش کردیم ،

اما اکنون ،

همه چیز را یافتیم ،

همه چیزمان اوست ،

آری ، حضرت دوست ،

پس چشم هایمان را بر هم می گذاریم ،

تا فردا شود ،

تا فردا شود و من ، او و خدایمان به محکمه رویم ،

تا محکمه بان در حضور حق داوریمان کند ،

پس تا صبح ...

21:30        16/10/91

"با قرمز می نویسم تا حاد بودنش رو حس کنید"

سلام دوستان

از دیروز عصر یه مشکلی برام پیش اومد که واقعا منو شکوند،

یعنی در واقع برا وصفش کلمه ندارم ،

ولی اینو میدونم که چیزی ازم باقی نموند ،

از یه طرف یه سری آدم هایی میان ادعای اسلام،

دین و عدالت می کنن،

از یه طرف هم آدم هایی مثل من به چشم می بینن که

اینا همش حرفه و تا یه قدم اون طرف تر هم نمیره ،

فقط میخوام بگم تا جایی که میتونین کاری نکنین که محتاج

کسی  بشین چون اون وقت میفهمین که دنیا اونی که فکر

می کردین نبود و تازه میشین مثل نادر یعنی من.

له و مچاله ...

یا علی.

13/10/91     22:30 

  قصه از آنجا شروع شد ....

  خیلی عصبانی بود گفت : اگه دوستم داری ثابت کن

  گفتم : چه جوری ؟

  تیغ رو برداشت و گفت : رگتو بزن

  گفتم : مرگ و زندگی دست خداست

  گفت : پس دوستم نداری

  تیغ رو برداشتم و رگمو زدم

  وقتی داشتم تو آغوش گرمش جون میدادم آروم زیر لب گفت :

  اگه دوستم داشتی تنهام نمیذاشتی...